India Makes me Cry (Part II) น้ำตาหลั่ง…ที่อินเดีย (ภาค 2)
พอปี 2548 ชะตาชีวิตที่จะต้องหลั่งน้ำตาอีกและเกี่ยวข้องกับอินเดียอย่างเข้มข้นก็เริ่มขึ้น ฉันได้รับมอบหมายงานให้เป็นผู้อำนวยการดูแลภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แต่ว่านายอินเดียและทีมพัฒนาสินค้านั่งประจำอยู่ที่เมืองมุมไบ ทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเดินทางไปทำงานอินเดียเฉลี่ยแล้วทุกเดือน บางทีก็บ่อยกว่านั้น ฉันเริ่มคุ้นเคยกับอินเดีย ทั้งผู้คน สถานที่ อาหารวัฒนธรรม ทางหนีทีไล่ และกลยุทธการต่อรองจัดการแขก จนไปมาได้อย่างสบายๆเหมือนบ้านหลังที่สอง
India Makes me Cry (Part I) น้ำตาหลั่ง…ที่อินเดีย (ภาค 1)
ฉันก็เหมือนคนไทยทั่วไปที่โตขึ้นมากับความคิดที่ไม่ค่อยปลื้มนักกับอินเดีย พูดถึงอินเดียก็มีแต่คนบ่นว่าสกปรก แขกพูดเร็วฟังไม่รู้เรื่อง ตัวเหม็น บ้านเมืองเหม็น อาหารเหม็นเครื่องเทศกินไม่ได้ ไม่อยากไป ไม่ไปเด็ดขาด หลายปีผ่านไปได้คำสั่งจากนายว่าให้ไปเมืองมุมไบที่อินเดียอีกเป็นครั้งที่สอง และครั้งนี้แหละที่อินเดียทำให้ฉันหลั่งน้ำตาเป็นครั้งแรก
Back Through Time ที่ลี่เจียง
“เสี่ยวเอ้อ ขอน้ำชาหนึ่งจอก ข้าเดินทางทางมาไกลหลายพันลี้ เหนื่อยเหลือเกิน”
“ขอรับท่านจอมยุทธ”
“ท่านจอมยุทธ ระวังข้างหลัง”.... เช้ง โช้งเช้ง เช้ง
ภาพในจินตนาการของจอมยุทธผมยาวต่อสู้กันแล้วกระโดดตัวเบาไปตามหลังคาเก๋งจีน คือสิ่งเดียวเท่านั้นที่ขาดไปจากภาพเมืองเก่าลี่เจียงที่อยู่ตรงหน้า ส่วนสิ่งที่เกินมา ก็คือบรรดานักท่องเที่ยวที่เดินตามกันเป็นสายเลือกซื้อของตามร้านรวงสองฝั่ง จนแน่นถนนแคบๆที่ปูด้วยหินโบราณอายุ 800 กว่าปี
Unbelievable Road Trip จากกรุงเทพถึง Shangri-La แดนสวรรค์สุดขอบฟ้า
เช้าตรู่เมื่อหมอกยังไม่จางดี ที่ร้านกาแฟสดในปั๊มน้ำมันบนทางหลวงหมายเลขหนึ่ง เลยตัวเมืองกำแพงเพชรมาไม่ไกล ลุงชงกาแฟไปพลางเมียงมองมายังรถโฟร์วีลไดรฟว์ของเราที่บรรทุกข้าวของเครื่องใช้และเสบียงเพียบ แล้วถามด้วยเสียงเปี่ยมความสงสัยว่า “จะไปเที่ยวไหน ของเต็มรถขนาดนี้”
คนขับมือหนึ่งของฉันตอบลงเสียงหนักแน่นหากอมยิ้มว่า “บอกไปก็ไม่เชื่อ”
ลุงอึ้งไปนิดหนึ่งด้วยคำตอบที่คาดไม่ถึง และคงประมาณไม่ถูกด้วยว่า คำตอบนั้นเป็นมุกหรือเปล่า แต่ความอยากรู้คงมีมากกว่า ลุงจึงแหย่หาคำตอบต่อ “เชื่อ...บอกมาเถ้อะ....”
“จะขับรถไป...ทิเบต....”
สองวันใน Mallorca
ตามประสาคนที่หลงรักในสถาปัตยกรรมสวยๆและชอบแต่งบัาน ฉันจึงซื้อแมกกาซีนแต่งบ้านมาดูเล่นอยู่เป็นประจำ ดูไปๆถึงได้สังเกตตัวเองว่า พบบ้านสวยๆต้องตาถูกใจทีไร เป็นได้ใช่บ้านแบบเมดิเตอเรเนียนทุกที ตั้งแต่นั้นเลยเริ่มเลือกดูการตกแต่งสไตล์เมดิเตอเรเนียนเป็นพิเศษ ทำให้พบว่าบ้านหลังไหนที่ยิ่งสวยมาก ประดิดประดอยมาก และมีวิวทะเลสีน้ำเงินเข้มจัดแต่สว่างตาตัดกับตัวบ้านแบบเปิดโล่งสีส้มสดทีไร เป็นต้องอยู่ที่เกาะมายอร์ก้าเสียแทบทุกครั้งไป จึงสงสัยเหลือเกินว่า มายอร์ก้าจริงๆจะสวยขนาดไหน
Gorilla in the Mist บุกป่าตามหากอริลล่าในสายหมอกที่ Rwanda
หนึ่งในคำถามยอดฮิตที่ใครๆมักจะถามฉันประจำคือ “ไปมาร่วมหกสิบประเทศแล้ว มีที่ไหนอีกไหมที่ฝันว่าจะต้องไปให้ถึงอีก” มีสิคะ หลายที่ด้วย หนึ่งในท็อปลิสต์ฝันอันสูงสุดที่ฉันตอบโดยไม่คิดคือ “ไปเดินบุกป่าดูกอริลล่าแบบในหนังกอริลล่าอินเดอะมิสต์ที่รอยต่อสามประเทศคือรวันดา อูกันดา และคองโก”
Zanzibar เกาะที่จังหวะหัวใจเต้นไม่เหมือนเดิม
ซานซิบาร์ แค่ชื่ออย่างเดียวก็ชวนให้หัวใจเปลี่ยนจังหวะเต้นเสียจนติดรายชื่อที่ต้องไปเยือนให้ได้แล้ว ไม่รู้สักนิดว่าเกาะในมหาสมุทรอินเดียทางตะวันออกของประเทศแทนซาเนียนี้มีอะไร แต่ในมโนภาพนั้นคือเมืองอาหรับเก่าย้อนยุคในกลิ่นอายทะเล มีตรอกซอกซอยเล็กแคบลัดเลาะไประหว่างบ้านชาวมุสลิมในตึกเก่าปูนร่อน กลิ่นหอมเครื่องเทศ ชาวท้องถิ่นที่เป็นลูกผสมระหว่างแขกเปอร์เซียตะวันออกกลางและแอฟริกา ความน่าหลงใหลของประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้อย่างคลุมเครือ และพระอาทิตย์ที่ตกตรงที่ที่ขอบฟ้าชิดกับเส้นทะเลเป็นสีส้มฉานขณะที่ใบเรือสามเหลี่ยมแบบแอฟริกาค่อยๆแล่นผ่านเข้าฉากมา โรแมนติกขาดใจ
Alaska
เคยมีคนถามฉันว่า ไปเที่ยวมาก็หลายสิบประเทศแล้ว ชอบที่ไหนมากที่สุด ฉันพบว่าเป็นคำถามที่ตอบได้ยากมาก เพราะแต่ละที่ที่ไป ไม่สามารถตัดสินได้ด้วยสถานที่แต่เพียงอย่างเดียว หากต้องนับรวมถึงกิจกรรมและประสบการณ์ทั้งหมดเข้าด้วย อลาสก้าเป็นหนึ่งในตัวอย่างของคำอธิบายที่ดี เพราะถึงจะจริงอยู่ที่ว่าอลาสก้ามีวิวสวยงามมหัศจรรย์ไม่เหมือนที่ใด แต่ที่ทำให้อลาสก้าเป็นหนึ่งในสถานที่ประทับใจอันดับต้นๆของฉันคือ ประสบการณ์และกิจกรรมหลายอย่างที่หาไม่ได้จากที่อื่นต่างหาก กิจกรรมที่ใฝ่ฝันถึงมานานอย่างหนึ่งของฉันคือ Dog Sledding หรือการนั่งเลื่อนไปบนภูเขาหิมะที่ลากโดยฝูงสุนัขพันธุ์ฮัสกี้ หมายมั่นปั้นมือไว้นานแล้วว่า เมื่อไปอลาสก้าจะพลาดไม่ได้
Bora Bora – Romancing The Blue Lagoon
ยิ่งเห็นบอราบอร่าถ้วนทั่วก็ยิ่งทึ่งและตะลึงว่าทำไมถึงสวยได้ขนาดนี้ น้ำทะเลที่ว่าสีสวยนั้น ไม่ว่าจะเขียวมรกต ฟ้าเทอควอยซ์ อความารีน เอาเป็นว่าทุกเฉดสีฟ้าเขียวที่จะสวยได้นั้นมีให้เห็นหมดเลยที่บอราบอร่า แค่แล่น Funny cat ไปในลากูนคอยดูสีน้ำที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆตามความลึกตื้นและเฉดเงาของปะการังก็ตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว ฉันเห็นทะเลมามากมายทั่วโลกยังตื่นเต้นกับความสวยของทะเลบอราบอร่าขนาดนี้ ขอรับประกันว่าแค่คำว่าสวยที่เล่าให้ฟังตรงนี้แทบไม่มีความหมายอะไรเลยเมื่อเทียบกับที่เห็นจริง ขอประกาศตรงนี้เลยว่า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ฉันสปอยล์แล้วตลอดชีวิต
Recent Stories เรื่องใหม่
